Χάρτινος Κόσμος

                                                          ( Πίνακας : Ναταλία Σταμοπούλου)

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

       Αν θεωρήσουμε ότι η δημιουργία μιας εικόνας αποσκοπεί στην ύπαρξη μιας νέας πραγματικότητας ή τουλάχιστον μιας νέας ερμηνείας της πραγματικότητας, τότε η φωτογραφία με την διάσταση που έχει πάρει σήμερα, αποσκοπεί σε μια ολοκληρωτική νέα πραγματικότητα, ίσως μια πραγματικότητα εικόνων στη θέση της πραγματικής πραγματικότητας.

       Μια πραγματικότητα εικόνων στα μέτρα του φωτογράφου, του θεατή. Ακόμα κι αν η φωτογραφία είναι φωτογραφία καταγγελίας μοιάζει μ’ένα κάποιο τρόπο να μην ανήκει στον πραγματικό κόσμο αλλά στον κόσμο των εικόνων.

       Πραγματικό είναι πια όχι ότι υπάρχει, αλλά ότι έχει φωτογραφηθεί. Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος των εικόνων. Κάποτε, ο κόσμος των εικόνων ήταν τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι φόβοι. Η πραγματικότητα αναλάμβανε τα υπόλοιπα.

       Σήμερα, έχουμε αναλάβει εμείς και την δυνατότητα της πραγματικότητας να υπάρχει. Τι κι αν δεν είναι πραγματική, εάν μπορεί να εκλαμβάνεται ως τέτοια; Και έτσι συμβαίνει. Η εικόνα δεν είναι πια υποκατάστατο της πραγματικότητας, ή συμβολική επούλωση μιας τραυματικής πραγματικότητας ή έστω ισοδύναμο.

              Είναι η ίδια η πραγματικότητα.

       Ο Μποντριγιάρ έλεγε ότι ο « πόλεμος του Κόλπου» έχει γίνει, όχι επειδή έχει γίνει, δεν έχει σημασία αν έχει γίνει. Σημασία έχει, ότι έχει γίνει επειδή έχει γίνει στην τηλεόραση, επειδή έχει υπάρξει ως εικόνα.

              Γιατί είναι έτσι τα πράγματα;

       Ο Μπάρτ σχετίζει την φωτογραφία με τον θάνατο. Ο θάνατος δεν είναι μόνο μια φυσική πραγματικότητα, ίσως δεν είναι καν αυτό. Ο θάνατος είναι ο θάνατος της επιθυμίας, των σχέσεων, της εικόνας του εαυτού που θέλουμε να έχουμε. Ο θάνατος είναι ο θρίαμβος του μέτριου. Υπάρχει ένα ημιτελές πένθος μέσα στον σημερινό άνθρωπο, γιατί καμιά πραγματικότητα δεν του υπόσχεται αυτό που θα’θελε να είναι. Σαν ο καθρέφτης της πραγματικότητας εντός της οποίας θα αναζητούσε την ιδανική εικόνα του εαυτού του, να έχει θρυμματιστεί δια παντός.

              Έτσι, φωτογραφίζει…

       Φτιάχνει την δική του πραγματικότητα. Παντού εικόνες, να αποκλείσουν, να φτιάξουν ένα φράγμα για τον αποκλεισμό της πραγματικής πραγματικότητας.

       Μια πραγματικότητα από εικόνες για να μην βλέπουμε, μια πραγματικότητα από εικόνες όχι για να θυμόμαστε αλλά για να ξεχνάμε. Μια εικονική πραγματικότητα...

Η φωτογραφία δεν είναι πια απόδειξη του κόσμου που υπάρχει, αλλά απόδειξη της κατάργησής του.

       Κι αν σκεφτούμε ότι ο φωτογράφος είναι πάντα μπροστά από τον φακό του με πρόσχημα το ότι φωτογραφίζει, τότε …να! Γίνεται ο ίδιος δημιουργός του εαυτού του, θεός του νέου χάρτινου κόσμου…

              Αλλά τι σημασία έχει που είναι «χάρτινος»;

       Σημασία έχει ότι μπροστά στον καθρέφτη που είναι η φωτογραφία του εαυτού του, να είναι κάποιος ολόκληρος παρ’ότι φτιαγμένος από αυτό που λείπει.

                                 Από το  περιοδικό 'ΑΝΤΙΛΉΨΕΙΣ'  τεύχος 25, Ιούνιος 2011, σελ.